انگار ته خاطراتش چیزی رو به یاد آورد ...

چیزی که نمیدونست چیه ،

شاید یه آبی دور،

یا یه اوج دوست داشتنی ،

پرنده گفت : " به غیر از تو پرنده های زیادی رو میشناسم که پر زدن یادشون رفته ...

درسته که پرواز واسه یه پرنده ضروریه... اما اگه تمرین نکنه فراموشش میشه... "

پرنده اینو گفت و پر زد و رفت .

انسان مسیر پرواز پرنده رو داشت تماشا میکرد که یهو چشمش به یه آبی بزرگ افتاد ،

و به یاد آورد که روزی اسم این آبی بزرگ بالای سرش ، آسمان بود.

چیزی مثه دلتنگی توو دلش موج زد و سنگینی ملایمی مثل دست را روی شونه اش احساس کرد ،

نگاه کرد کسی نبود ......

ندایی شنید که میگفت : " یادت می آید تو را با دو بال و دو پا آفریده بودم ؟

زمین و آسمان هر دو برای تو بود ،

اما تو هیچ وقت آسمان را ندیدی ...

راستی بال هایت را به چه قیمتی از دست داده ای ؟