سوی خود خوان یک رهم تا تحفه جان آرم تو را 
جان نثار افشان خاک آستان آرم تو را 
از کدامین باغی ای مرغ سحر با من بگوی
تا پیام طایر هم آشیان آرم تو را 
من خموشم حال من می‌پرسی ای همدم که باز
نالم و از ناله‌ی خود در فغان آرم تو را 
شکوه از پیری کنی زاهد بیا همراه من 
تا به میخانه برم پیر و جوان آرم تو را 
ناله بی‌تاثیر و افغان بی‌اثر چون زین دو من  
بر سر مهر ای مه نامهربان آرم تو را 
گر نیارم بر زبان از غیر حرفی چون کنم
تا به حرف ای دلبر نامهربان آرم تو را 
در بهار از من مرنج ای باغبان گاهی اگر
یاد از بی برگی فصل خزان آرم تو را 
خامشی از قصه‌ی عشق بتان هاتف چرا  
باز خواهم بر سر این داستان آرم تو را 

"هاتف اصفهانی"

به گردون می‌رسد فریاد یارب یاربم شب‌ها
چه شد یارب در این شب‌ها غم تاثیر یارب‌ها 
به دل صدگونه مطلب سوی او رفتم ولی ماندم
ز بیم خوی او خاموش و در دل ماند مطلب‌ها 
هزاران شکوه بر لب بود یاران را ز خوی تو
به شکرخنده آمد چون لبت، زد مهر بر لب‌ها 
ندانی گر ز حال تشنگان شربت وصلت
ببین افتاده چون ماهی طپان بر خاک طالب‌ها 
جدا از ماه رویت عاشقان از چشم تر هر شب
فرو ریزند کوکب تا فرو ریزند کوکب‌ها 
چسان هاتف بجا ماند کسی را دین و دل جایی
که درس شوخی آموزند طفلان را به مکتب‌ها 

"هاتف اصفهانی"